40 ημέρες μετά την τραγωδία των Τεμπών. Ένα κείμενο αντί μνημοσύνου, προϊόν της συνεργασίας των φιλολόγων της Εθελοντικής Ομάδας Δράσης Ν. Πιερίας και μια υπόσχεση: Να μην ξεχάσουμε!
Το τρένο της μεγάλης οργής
Η πληγωμένη Άνοιξη τεντώνει τα λουλούδια της
οι βραδινές καμπάνες την κραυγή τους
κι η κάτασπρη κοπέλα μέσα στα γαρίφαλα
συνάζει στάλα στάλα το αίμα
(Μίλτος Σαχτούρης, “Η πληγωμένη Άνοιξη”)
Σύμφωνα με τις λαϊκές δοξασίες, το διάστημα των σαράντα ημερών που ακολουθεί τον θάνατο κάποιου αποτελεί την περίοδο του κυρίως πένθους, καθώς πιστεύεται ότι η ψυχή παραμένει στη γη για σαράντα ημέρες.
Σαράντα μέρες έχουν περάσει από την αποφράδα Τρίτη της 28ης Φεβρουαρίου, τότε που το τρένο της πιο συνηθισμένης διαδρομής έγινε το τρένο της φρίκης, συμπαρασύροντας στον θάνατο 57 (;) ψυχές. Τότε που η άνοιξη ματαιώθηκε, που η χαρά κόπηκε απότομα, τότε που όλη η Ελλάδα δάκρυσε, όχι μόνο από θλίψη και πόνο, αλλά από θυμό και οργή. Τότε που η άφατη λύπη εκφράστηκε ως παλλαϊκή κραυγή και πάνδημη απαίτηση για διερεύνηση των αιτιών του τραγικού δυστυχήματος.
Στο τρένο επέβαιναν νιάτα, ομορφιά, έρωτες, χαρά, προοπτικές, μέλλον, ζωή. Κι έγινε το τρένο του θανάτου. Το τρένο της ματαίωσης, το τρένο της κόλασης, το τρένο που μας προσγείωσε απότομα στη σκληρή διαπίστωση, που ως τότε απλώς όλοι σιγομουρμουρίζαμε μεταξύ μας, ότι στη χώρα μας το βόλεμα, η μίζα, η υποκρισία κι ο νεποτισμός καθορίζουν την τύχη μας και τις ζωές μας.
Οι ψυχές των νεκρών ζητούν δικαίωση κι οι ζωντανοί απαιτούμε δικαιοσύνη. Εμείς πλέον πρέπει να γίνουμε η φωνή τους, αυτή που κόπηκε τόσο πρόωρα, τόσο άδικα. Η φωνή που ζητά να αλλάξουν τα πράγματα σε τούτο δω τον τόπο, γιατί, οι επιβάτες του τρένου είμαστε εμείς, είναι τα παιδιά μας, είναι οι φίλοι μας, είναι οι συμπολίτες μας. Δεν θέλουμε να «ζούμε από τύχη». Δεν ανεχόμαστε να ζούμε στη χώρα που τα τρένα οδηγούν στον θάνατο, στη χώρα του «πάμε κι όπου βγει…» Δεν μας αξίζει!
«Πιάσε την αστραπή στο δρόμο σου, άνθρωπε· δώσε της διάρκεια· μπορείς!» Αυτό προτρέπει ο Ελύτης στη “Μαρία Νεφέλη”, αυτό θα άκουγαν ως προτροπή και οι νέοι, πρόωρα χαμένοι, επιβάτες του μοιραίου τρένου. Μια στιγμή, όμως, τους έκοψε τα όνειρα εντελώς αναπάντεχα και βίαια. Οφείλουμε αυτή τη μοιραία στιγμή εμείς να της δώσουμε διάρκεια, να μην την καταδικάσουμε στη λήθη, ως ελάχιστη οφειλή, ως αντίβαρο στο έγκλημα που συντελέστηκε.
Εις σε προστρέχουμε, Θέμιδα, να ανοίξεις τα μάτια μπροστά στο δίκιο, να ξεσκεπάσεις την αλήθεια, να τιμωρήσεις τους ενόχους. Για χάρη των αθώων ψυχών, των νιάτων που χάθηκαν άδικα. Είναι το καλύτερο μνημόσυνο που μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτούς.
Απαιτούμε δικαιοσύνη και καληνυχτίζουμε τον Κεμάλ με τη διαβεβαίωση, την υπόσχεση ότι αυτός ο κόσμος θα αλλάξει.
Γιατί είναι στο χέρι μας να αλλάξει.
Εθελοντική Ομάδα Δράσης Ν. Πιερίας "Ο ΤΟΠΟΣ ΜΟΥ"
Το τρένο της μεγάλης οργής
Η πληγωμένη Άνοιξη τεντώνει τα λουλούδια της
οι βραδινές καμπάνες την κραυγή τους
κι η κάτασπρη κοπέλα μέσα στα γαρίφαλα
συνάζει στάλα στάλα το αίμα
(Μίλτος Σαχτούρης, “Η πληγωμένη Άνοιξη”)
Σύμφωνα με τις λαϊκές δοξασίες, το διάστημα των σαράντα ημερών που ακολουθεί τον θάνατο κάποιου αποτελεί την περίοδο του κυρίως πένθους, καθώς πιστεύεται ότι η ψυχή παραμένει στη γη για σαράντα ημέρες.
Σαράντα μέρες έχουν περάσει από την αποφράδα Τρίτη της 28ης Φεβρουαρίου, τότε που το τρένο της πιο συνηθισμένης διαδρομής έγινε το τρένο της φρίκης, συμπαρασύροντας στον θάνατο 57 (;) ψυχές. Τότε που η άνοιξη ματαιώθηκε, που η χαρά κόπηκε απότομα, τότε που όλη η Ελλάδα δάκρυσε, όχι μόνο από θλίψη και πόνο, αλλά από θυμό και οργή. Τότε που η άφατη λύπη εκφράστηκε ως παλλαϊκή κραυγή και πάνδημη απαίτηση για διερεύνηση των αιτιών του τραγικού δυστυχήματος.
Στο τρένο επέβαιναν νιάτα, ομορφιά, έρωτες, χαρά, προοπτικές, μέλλον, ζωή. Κι έγινε το τρένο του θανάτου. Το τρένο της ματαίωσης, το τρένο της κόλασης, το τρένο που μας προσγείωσε απότομα στη σκληρή διαπίστωση, που ως τότε απλώς όλοι σιγομουρμουρίζαμε μεταξύ μας, ότι στη χώρα μας το βόλεμα, η μίζα, η υποκρισία κι ο νεποτισμός καθορίζουν την τύχη μας και τις ζωές μας.
Οι ψυχές των νεκρών ζητούν δικαίωση κι οι ζωντανοί απαιτούμε δικαιοσύνη. Εμείς πλέον πρέπει να γίνουμε η φωνή τους, αυτή που κόπηκε τόσο πρόωρα, τόσο άδικα. Η φωνή που ζητά να αλλάξουν τα πράγματα σε τούτο δω τον τόπο, γιατί, οι επιβάτες του τρένου είμαστε εμείς, είναι τα παιδιά μας, είναι οι φίλοι μας, είναι οι συμπολίτες μας. Δεν θέλουμε να «ζούμε από τύχη». Δεν ανεχόμαστε να ζούμε στη χώρα που τα τρένα οδηγούν στον θάνατο, στη χώρα του «πάμε κι όπου βγει…» Δεν μας αξίζει!
«Πιάσε την αστραπή στο δρόμο σου, άνθρωπε· δώσε της διάρκεια· μπορείς!» Αυτό προτρέπει ο Ελύτης στη “Μαρία Νεφέλη”, αυτό θα άκουγαν ως προτροπή και οι νέοι, πρόωρα χαμένοι, επιβάτες του μοιραίου τρένου. Μια στιγμή, όμως, τους έκοψε τα όνειρα εντελώς αναπάντεχα και βίαια. Οφείλουμε αυτή τη μοιραία στιγμή εμείς να της δώσουμε διάρκεια, να μην την καταδικάσουμε στη λήθη, ως ελάχιστη οφειλή, ως αντίβαρο στο έγκλημα που συντελέστηκε.
Εις σε προστρέχουμε, Θέμιδα, να ανοίξεις τα μάτια μπροστά στο δίκιο, να ξεσκεπάσεις την αλήθεια, να τιμωρήσεις τους ενόχους. Για χάρη των αθώων ψυχών, των νιάτων που χάθηκαν άδικα. Είναι το καλύτερο μνημόσυνο που μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτούς.
Απαιτούμε δικαιοσύνη και καληνυχτίζουμε τον Κεμάλ με τη διαβεβαίωση, την υπόσχεση ότι αυτός ο κόσμος θα αλλάξει.
Γιατί είναι στο χέρι μας να αλλάξει.
Εθελοντική Ομάδα Δράσης Ν. Πιερίας "Ο ΤΟΠΟΣ ΜΟΥ"
Σχόλια