Κλεοπάτρα Εμμανουήλ Κ.: Πολλές φορές ο εξουσιαστής τυγχάνει άτομο εξαιρετικά ανασφαλές ή άτομο που έχει υποστεί το ίδιο «εξουσιασμό»
Οι Δούλες – Les Bonnes, συστήνονται στο κοινό της Θεσσαλονίκης και μιλάνε στo Karfitsa.gr και τον Μιχάλη Δρούγκα.
Ποιο είναι το νόημα, λοιπόν, πίσω από ένα παραδοσιακό δίπολο σχέσης; Μέχρι που μπορεί να φτάσει η δύναμη και η επιρροή που ασκεί ο κοινωνικός ρόλος στην πραγματική ζωή;
Οι Δούλες (Les Bonnes) είναι ένα μονόπρακτο θεατρικό δράμα του Γάλλου λογοτέχνη, Ζαν Ζενέ που γράφτηκε το 1947. Ο συγγραφέας εμπνεύστηκε το έργο, από το διαβόητο έγκλημα των αδερφών Παπέν που διαπράχθηκε το 1933. Εξερευνά και παρουσιάζει τις σχέσεις εξουσιαστή – εξουσιαζόμενου στους κοινωνικούς ρόλους των ανθρώπων.
Τι δυναμική βρίσκεται στο δίπολο εξουσιαστή εξουσιαζόμενου;
«Το μοτίβο Εξουσιαστή – Εξουσιαζόμενου υπάρχει από αρχαιοτάτων χρόνων και αποτελεί ένα ισχυρό δίπολο, αντάξιο θα μπορούσαμε να πούμε το αέναο δίπολο του θανάτου και του έρωτα, δηλαδή του θανάτου και της ζωής (γιατί ο Έρωτας συμβολίζει την ίδια τη Ζωή μέσω της αναπαραγωγής) που ορίζει τόσο την μία πλευρά όσο και την άλλη.»
«Ο Εξουσιαστής καθοδηγεί, κατευθύνει, καταπιέζει και πολλές φορές κακοποιεί τον εξουσιαζόμενο (η εκάστωτε σχέση ορίζεται με βάση το επίπεδο στο οποίο τοποθετείται π.χ. κοινωνικό, φυλετικό, σεξουαλικό, σωματικό, εθνικιστικό κ.α, όπως επίσης υπάρχει η περίπτωση να υφίσταται σε παραπάνω από ένα επίπεδα ή και σε όλα) παίρνοντας μέσα από την άσκηση αυτή της εξουσίας του, επιβεβαίωση για την αξία του και ανεβάζοντας την αυτοεκτίμηση του αποκομίζει ηδονή. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλές φορές ο εξουσιαστής τυγχάνει άτομο εξαιρετικά ανασφαλές ή άτομο που έχει υποστεί το ίδιο “εξουσιασμό” παλαιότερα και έχει έτσι μπλεχτεί σε ένα φαύλο κύκλο, όμοιο με αυτόν του κύκλου της
Από μικρός ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Τρεις είναι οι μούσες μου, το ραδιόφωνο, το ρεπορτάζ και η συγγραφή. Ο μαγικός κόσμος της δημοσιογραφίας, που ανήκω, αποτελεί λειτούργημα και προσπαθώ να τον υπηρετώ όσο καλύτερα μπορώ.
Οι Δούλες (Les Bonnes) είναι ένα μονόπρακτο θεατρικό δράμα του Γάλλου λογοτέχνη, Ζαν Ζενέ που γράφτηκε το 1947. Ο συγγραφέας εμπνεύστηκε το έργο, από το διαβόητο έγκλημα των αδερφών Παπέν που διαπράχθηκε το 1933. Εξερευνά και παρουσιάζει τις σχέσεις εξουσιαστή – εξουσιαζόμενου στους κοινωνικούς ρόλους των ανθρώπων.
Τι δυναμική βρίσκεται στο δίπολο εξουσιαστή εξουσιαζόμενου;
«Το μοτίβο Εξουσιαστή – Εξουσιαζόμενου υπάρχει από αρχαιοτάτων χρόνων και αποτελεί ένα ισχυρό δίπολο, αντάξιο θα μπορούσαμε να πούμε το αέναο δίπολο του θανάτου και του έρωτα, δηλαδή του θανάτου και της ζωής (γιατί ο Έρωτας συμβολίζει την ίδια τη Ζωή μέσω της αναπαραγωγής) που ορίζει τόσο την μία πλευρά όσο και την άλλη.»
«Ο Εξουσιαστής καθοδηγεί, κατευθύνει, καταπιέζει και πολλές φορές κακοποιεί τον εξουσιαζόμενο (η εκάστωτε σχέση ορίζεται με βάση το επίπεδο στο οποίο τοποθετείται π.χ. κοινωνικό, φυλετικό, σεξουαλικό, σωματικό, εθνικιστικό κ.α, όπως επίσης υπάρχει η περίπτωση να υφίσταται σε παραπάνω από ένα επίπεδα ή και σε όλα) παίρνοντας μέσα από την άσκηση αυτή της εξουσίας του, επιβεβαίωση για την αξία του και ανεβάζοντας την αυτοεκτίμηση του αποκομίζει ηδονή. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλές φορές ο εξουσιαστής τυγχάνει άτομο εξαιρετικά ανασφαλές ή άτομο που έχει υποστεί το ίδιο “εξουσιασμό” παλαιότερα και έχει έτσι μπλεχτεί σε ένα φαύλο κύκλο, όμοιο με αυτόν του κύκλου της
βίας.»
«Ο Εξουσιαζόμενος από την άλλη ορίζεται από τον Εξουσιαστή πολλές φορές σε βαθμό που αυτοπροσδιορίζεται με βάση το ρόλο που ο εξουσιαστής του δίνει, ανίκανο να αντιληφθεί το ίδιο το άτομ ομόνο του τον εαυτό του ή να πάρει αποφάσεις και να υπάρξει χωρίς τον εξουσιαστή. Η ίδια η οδύνη του υφίσταται μεταμορφώνεται σε ηδονή επίσης καθώς με την έλλειψη της νιώθει ανασφάλεια και έλλειψη καθοδήγησης σαν ένα παιδί χωρίς τον κηδεμόνα του, ακόμα κι αν αυτός είναι κακοποιητικός. Το δίπολο λοιπόν βασίζεται σε μια βαθιά σχέση εξάρτησης και τα βασικά χαρακτηριστικά του όπως σε κάθε σχέση εξάρτησης είναι πόθος αλλά και ταυτόχρονα μισός, δέος και ταυτόχρονα απέχθεια, μπερδεμένα συναισθήματα και από τις δύο πλευρές που κάνουν τους σχετιζόμενους να μην μπορούν να συμβιώσουν ομαλά αλλά και πολλές φορές η μία πλευρά να προσπαθεί να πάρει τον ρόλο της άλλης (πολλές φορές ο εξουσιαζόμενος γίνεται εξουσιαστής και το ανάποδο).»
«Φυσικά πολλές φορές σε κοινωνικά κυρίως επίπεδα που οι Εξουσιαστές είναι μειονότητα και οι Εξουσιαζόμενοι πλειοψηφία υπάρχει η περίπτωση μέσω της κοινωνικής αλληλεγγύης οι Εξουσιαζόμενοι να αντιδράσουν βλέποντας το πραγματικό πρόσωπο του εξουσιαστή και να κάνουν προσπάθειες αποτίναξης της εξουσίας του πάνω τους, μια πολύ θγιή αντίδραση αν θέλετε την γνώμη μου.»
Τι σημάνει τελικά να είσαι δούλος στη σημερινή εποχή; Ταυτίζεται, ας πούμε, με την έννοια του υποχείριου από την τεχνολογία; Ταυτίζεται με τη γιγάντωση των ανισοτήτων σε κάθε γωνία του πλανήτη; Έχει μια παραδοσιακή χροιά ή τελικά μετατράπηκε, και αυτό, σε κάτι διαφορετικό;
«Ο ρόλος είναι ένα προσωπείο με το οποίο αυτοπροσδιορίζεται μέσα σε ένα σύνολο για να συνυπάρξει και να δηλώσει την παρουσία, τα θέλω, τις ανάγκες και τη χρησιμότητά του. Όσο τα σύνολα ιστορικά μεγάλωναν, πληθαίναν και οι ρόλοι για τον καθένα. Ένας άνθρωπος μπορεί να είναι παιδί, φίλος, σύντοφρος, σύζυγος, γονιός, εγγονός, παππούς, εργοδότης, εργαζόμενος, συνεργάτης, οπαδός, εχθρός, μέλος συλλόγου, μέλος κομματικού συνδυασμού κ.α. και φυσικά μέλος μια κοινωνικής τάξης. Σε κάθε εποχή ιστορικά με την εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας προέρχονταν αλλαγές σε όλα τα επίπεδα (φυσικές, κοινωνικές κ.α.) οι οποίες άλλαζαν και τη μορφή της ίδιας της κοινωνίας. Παλαιότερα ας πούμε σε κοινωνικό επίπεδο, στην εποχή της φαιουδαρχίας την εξουσία την είχαν αυτοί που είχαν μεγάλα κομμάτια γης και καταπίεζαν τους άλλους. Αργότερα μετά τη βιομηχανική επανάσταση την εξουσία την πήραν αυτοί που κατείχαν τα λεγόμενα μέσα παραγωγής και πάει λέγοντας.»
«Στην εποχή μας με την τεχνολιγική άνθιση έχουμε φτάσει στο σημείο όχι να είμαστε Δούλοι της τεχνολογίας αλλά να είμαστε εύκολα αντικαταστήσιμοι απο αυτοί δίνοντας ακόμα μεγαλύτερη εξουσία σε αυτούς τους την ορίζουν να μας φέρεται με όρους υποδούλωσης καθώς η προσφορά για εργασία π.χ. είναι μεγάλη ενώ η ζήτηση είναι μικρότερη αφού η τεχνολογία έχει καλύψει πολλά που κάποτε γίνονταν απο ανθρώπους.»
«Αυτό είναι φυσικό να δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερες ανισότητες καθώς οι Εξουσιαστές γίνεται λιγότεροι αλλά με μεγαλύτερη δύναμη και οι Εξουσιαζόμενοι περισσότεροι και πιο καταπιεσμένοι (αναγκαζόμενοι να υποχωρούν σε όλο και περισσότερες απαιτήσεις των καταπιεστών για να επιβιώσουν). Οι ρόλοι λοιπόν είναι κάτι παραδοσιακό και απαραίτητο αν οι κοινωνικές συνθήκες είναι υγιείς σε μια δίκαιη κοινωνία όπου συνυπάρχουμε αρμονικά και ορίζει καθένας το ρόλο του με βάση τις ανάγκες και το καλό του συνόλου. Σε μια κοινωνία όμως που το ζητούμενο είναι ποιος θα έχει την εξουσία για να τον υπηρετούν ο ρόλος γίνεται κάτι άρρωστο γιατί τον προσδιορίζουν οι άλλοι για σένα και η τεχνολογία δεν φταίει για τίποτα άλλο παρά μόνο για την αλλαγή της ονομασίας ίσως αυτής της μορφής καταπίεσης.»
Ο ρόλος, ως κοινωνική πράξη, είναι δεδομένος για όλους. Όλοι παίζουμε ρόλος, στη παρούσα κατάσταση, οι δυο πρωταγωνίστριες ποιος είναι ο πραγματικός ρόλος που υποδύονται;
«Οι δύο ηρωίδες στο έργο ΟΙ ΔΟΥΛΕΣ του συγγραφέως Ζαν Ζενέ βιώνουν αυτό το δίπολο ως Εξουσιαζόμενες. Πρόκειται για δύο αδερφές που βρίσκονται στην υπηρεσία μιας πλούσιας Κυρίας, η οποία είναι στην πραγματικότητα ο Εξουσιαστής τους που άλλοτε τους μεταχειρίζεται ως Δούλες με τη σκληρότητα του αφεντικού και άλλοτε τους φέρεται με λύπηση δίνοντας τους τα αποφόρια και τα αποφάγια της φορώντας το προσωπείο της Καλής, Όμορφης και Γλυκίας (περιγραφή της Κυρίας δια στόματος Κλαίρης – μίας απο τις αδερφές) Κυρίας, πράξη η οποία γίνεται και πάλι για το δικό της συμφέρον ώστε δίνοντας σε αυτούς που έχουν ανάγκη να φανεί η ανωτερότητα της και να τραφεί το ΕΓΩ της και επίσης να φανεί η μεγαλοψυχία της στον Θεό – δηλαδή στον Κόσμο…, ο οποίος βλέποντας όλα αυτά ίσως και να μας συγχωρήσει, όπως λέει.»
«Η Σοφία και εγώ ως ηθοποιοί είμαστε οι μόνες που εμφανιζόμαστε στην παράσταση μας που είναι διασκευή του έργου του Ζενε, της Σοφίας Αλεξανιάν και δική μου, ενώ στο αρχικό έργο οι ρόλοι είναι 3 γιατί εμφανίζεται και η πραγματική κυρία. Η αλλαγή αυτή έγινε καθώς θέλαμε να υπερτονίζουμε το παιχνίδι της αλλαγής ρόλων ακόμα περισσότερι και να το φέρουμε στο σήμερα που καλούμαστε να παίζουμε καθημερινά ακόμα περισσότερους ρόλους. Υποδυόμαστε λοιπόν 1) Δύο αδερφές αποτυχημένες ηθοποιούς την Σοφία και την Κλεοπάτρα, που το σύστημα τις ανάγκασε να δουλεύουν ως ταξιθέτριες σε θέατρο στο οποίο παίζονται ΟΙ ΔΟΥΛΕΣ του ΖΕΝΕ 2) τους ρόλους του έργου που παίζουν οι ταξιθέτριες όταν η Πρωταγωνίστρια λείπει καθώς ονειρεύονται ν απάρουν κάποια μέρα τη θέση της και να παίξουν στη σκηνή – Δούλες: Κλαίρη και Σολάνζ, 3) τις Δούλες Κλαίρη και Σολάνζ ενώ υποδύονται στο έργο εναλλάξ την Κυρία ώστε να έχουν την ευκαιρία η μία να βιώνει το ρόλο του Εξουσιαστή όπως έχουν ονειρευτεί να υπάρξουν αλλά και να βιώσει την υδωνή της κακοποίησης απο τους κατώτερους λόγω της ανωτερότητας της και η άλλη ως εξουσιαζόμενη να βγάζει το άχτι και των δύο πάνω στον Εξουσιαστή μέσα απο ένα παιχνίδι ρόλων, 4) Τις ηθοποιούς – Ταξιθέτριες που παίζουν μέσα στο έργο και το ρόλο της πραγματικής κυρίας που οι Δούλες θέλουν να σκοτώσουν.»
Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν οι ηρωίδες παίζουν πολλαπλούς ρόλους όπως και όλοι μας κάθε μέρα της ζωής μας και όλοι είναι πραγματικοί γιατί κρύβουν καθένας μια επέκταση του εαυτού μας και ανάλογα με το εκάστωτε κοινωνικό σύνολο ή περίσταση εμφανίζεται και ο εκάστωτε εαυτός – ρόλος. Ο πραγματικός ο οποίος ειδικά στις συγκεκριμένες ηρωίδες είναι δυσδιάκριτος ακόμα και από τις ίδιες είναι δύο φοβισμένα καταπιεσμένα παιδιά με προσδοκίες οι οποίες συντρίβονται και τις οδηγούν στο έγκλημα και την αυτοκαταστροφή.
Όταν τους δίνεται η ευκαιρία, ακόμα και φαντασιακά, αλλάζουν του ρόλους και τις ισορροπίες, έξω από τα όρια της νομιμότητας, αυτό πιστεύετε είναι ένας άμεσος κίνδυνος, σε περίπτωση αποκαθήλωσης κοινωνικών ισορροπιών που διατηρούνται ανά τους αιώνες;
«Το θέατρο βασίζεται πάνω σε παιχνίδια ρόλων, στην δυνατότητα λοιπόν να βιώσεις σε μια εικονική πραγματικότητα κάτι είτε που θα ήθελες είτε όχι και να μπεις στα παπούτσια κάποιας άλλης πραγματικότητας και πτυχής του εαυτού σου όμως πάντα (γιατί πάντα γίνεσαι αυτό που εσύ θα ήσουν ως δολοφόνος, ή βασιλιάς, ή καλός ή κακός ή δίκαιο ή άδικος μέσα από τα δικά σου βιώματα, συναισθήματα και εκφραστικά μέσα. Ο ρόλος λοιπόν του θεάτρου και της τέχνης κατ’ επέκταση είναι να προβληματίζει τον κόσμο για να αλλάξει ο ίδιος τις ισορροπίες αν χρειάζεται, οπότε θα μπορούσες να πεις πως είναι εν μέρη επαναστατικός.»
«Το αν αυτές οι αλλαγές είναι επικίνδυνες ή όχι έχει να κάνει μόνο με το κάτω απο ποιό πλάισιο γίνονται και για ποιό σκοπό. Αν γίνονται για την καλυτέρευση της κοινωνίας, για μένα όχι μόν οδεν είναι επικίνδυνες, αλλά είναι άκρως ευπρόσδεκτες!
«Ο Εξουσιαζόμενος από την άλλη ορίζεται από τον Εξουσιαστή πολλές φορές σε βαθμό που αυτοπροσδιορίζεται με βάση το ρόλο που ο εξουσιαστής του δίνει, ανίκανο να αντιληφθεί το ίδιο το άτομ ομόνο του τον εαυτό του ή να πάρει αποφάσεις και να υπάρξει χωρίς τον εξουσιαστή. Η ίδια η οδύνη του υφίσταται μεταμορφώνεται σε ηδονή επίσης καθώς με την έλλειψη της νιώθει ανασφάλεια και έλλειψη καθοδήγησης σαν ένα παιδί χωρίς τον κηδεμόνα του, ακόμα κι αν αυτός είναι κακοποιητικός. Το δίπολο λοιπόν βασίζεται σε μια βαθιά σχέση εξάρτησης και τα βασικά χαρακτηριστικά του όπως σε κάθε σχέση εξάρτησης είναι πόθος αλλά και ταυτόχρονα μισός, δέος και ταυτόχρονα απέχθεια, μπερδεμένα συναισθήματα και από τις δύο πλευρές που κάνουν τους σχετιζόμενους να μην μπορούν να συμβιώσουν ομαλά αλλά και πολλές φορές η μία πλευρά να προσπαθεί να πάρει τον ρόλο της άλλης (πολλές φορές ο εξουσιαζόμενος γίνεται εξουσιαστής και το ανάποδο).»
«Φυσικά πολλές φορές σε κοινωνικά κυρίως επίπεδα που οι Εξουσιαστές είναι μειονότητα και οι Εξουσιαζόμενοι πλειοψηφία υπάρχει η περίπτωση μέσω της κοινωνικής αλληλεγγύης οι Εξουσιαζόμενοι να αντιδράσουν βλέποντας το πραγματικό πρόσωπο του εξουσιαστή και να κάνουν προσπάθειες αποτίναξης της εξουσίας του πάνω τους, μια πολύ θγιή αντίδραση αν θέλετε την γνώμη μου.»
Τι σημάνει τελικά να είσαι δούλος στη σημερινή εποχή; Ταυτίζεται, ας πούμε, με την έννοια του υποχείριου από την τεχνολογία; Ταυτίζεται με τη γιγάντωση των ανισοτήτων σε κάθε γωνία του πλανήτη; Έχει μια παραδοσιακή χροιά ή τελικά μετατράπηκε, και αυτό, σε κάτι διαφορετικό;
«Ο ρόλος είναι ένα προσωπείο με το οποίο αυτοπροσδιορίζεται μέσα σε ένα σύνολο για να συνυπάρξει και να δηλώσει την παρουσία, τα θέλω, τις ανάγκες και τη χρησιμότητά του. Όσο τα σύνολα ιστορικά μεγάλωναν, πληθαίναν και οι ρόλοι για τον καθένα. Ένας άνθρωπος μπορεί να είναι παιδί, φίλος, σύντοφρος, σύζυγος, γονιός, εγγονός, παππούς, εργοδότης, εργαζόμενος, συνεργάτης, οπαδός, εχθρός, μέλος συλλόγου, μέλος κομματικού συνδυασμού κ.α. και φυσικά μέλος μια κοινωνικής τάξης. Σε κάθε εποχή ιστορικά με την εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας προέρχονταν αλλαγές σε όλα τα επίπεδα (φυσικές, κοινωνικές κ.α.) οι οποίες άλλαζαν και τη μορφή της ίδιας της κοινωνίας. Παλαιότερα ας πούμε σε κοινωνικό επίπεδο, στην εποχή της φαιουδαρχίας την εξουσία την είχαν αυτοί που είχαν μεγάλα κομμάτια γης και καταπίεζαν τους άλλους. Αργότερα μετά τη βιομηχανική επανάσταση την εξουσία την πήραν αυτοί που κατείχαν τα λεγόμενα μέσα παραγωγής και πάει λέγοντας.»
«Στην εποχή μας με την τεχνολιγική άνθιση έχουμε φτάσει στο σημείο όχι να είμαστε Δούλοι της τεχνολογίας αλλά να είμαστε εύκολα αντικαταστήσιμοι απο αυτοί δίνοντας ακόμα μεγαλύτερη εξουσία σε αυτούς τους την ορίζουν να μας φέρεται με όρους υποδούλωσης καθώς η προσφορά για εργασία π.χ. είναι μεγάλη ενώ η ζήτηση είναι μικρότερη αφού η τεχνολογία έχει καλύψει πολλά που κάποτε γίνονταν απο ανθρώπους.»
«Αυτό είναι φυσικό να δημιουργεί ακόμα μεγαλύτερες ανισότητες καθώς οι Εξουσιαστές γίνεται λιγότεροι αλλά με μεγαλύτερη δύναμη και οι Εξουσιαζόμενοι περισσότεροι και πιο καταπιεσμένοι (αναγκαζόμενοι να υποχωρούν σε όλο και περισσότερες απαιτήσεις των καταπιεστών για να επιβιώσουν). Οι ρόλοι λοιπόν είναι κάτι παραδοσιακό και απαραίτητο αν οι κοινωνικές συνθήκες είναι υγιείς σε μια δίκαιη κοινωνία όπου συνυπάρχουμε αρμονικά και ορίζει καθένας το ρόλο του με βάση τις ανάγκες και το καλό του συνόλου. Σε μια κοινωνία όμως που το ζητούμενο είναι ποιος θα έχει την εξουσία για να τον υπηρετούν ο ρόλος γίνεται κάτι άρρωστο γιατί τον προσδιορίζουν οι άλλοι για σένα και η τεχνολογία δεν φταίει για τίποτα άλλο παρά μόνο για την αλλαγή της ονομασίας ίσως αυτής της μορφής καταπίεσης.»
Ο ρόλος, ως κοινωνική πράξη, είναι δεδομένος για όλους. Όλοι παίζουμε ρόλος, στη παρούσα κατάσταση, οι δυο πρωταγωνίστριες ποιος είναι ο πραγματικός ρόλος που υποδύονται;
«Οι δύο ηρωίδες στο έργο ΟΙ ΔΟΥΛΕΣ του συγγραφέως Ζαν Ζενέ βιώνουν αυτό το δίπολο ως Εξουσιαζόμενες. Πρόκειται για δύο αδερφές που βρίσκονται στην υπηρεσία μιας πλούσιας Κυρίας, η οποία είναι στην πραγματικότητα ο Εξουσιαστής τους που άλλοτε τους μεταχειρίζεται ως Δούλες με τη σκληρότητα του αφεντικού και άλλοτε τους φέρεται με λύπηση δίνοντας τους τα αποφόρια και τα αποφάγια της φορώντας το προσωπείο της Καλής, Όμορφης και Γλυκίας (περιγραφή της Κυρίας δια στόματος Κλαίρης – μίας απο τις αδερφές) Κυρίας, πράξη η οποία γίνεται και πάλι για το δικό της συμφέρον ώστε δίνοντας σε αυτούς που έχουν ανάγκη να φανεί η ανωτερότητα της και να τραφεί το ΕΓΩ της και επίσης να φανεί η μεγαλοψυχία της στον Θεό – δηλαδή στον Κόσμο…, ο οποίος βλέποντας όλα αυτά ίσως και να μας συγχωρήσει, όπως λέει.»
«Η Σοφία και εγώ ως ηθοποιοί είμαστε οι μόνες που εμφανιζόμαστε στην παράσταση μας που είναι διασκευή του έργου του Ζενε, της Σοφίας Αλεξανιάν και δική μου, ενώ στο αρχικό έργο οι ρόλοι είναι 3 γιατί εμφανίζεται και η πραγματική κυρία. Η αλλαγή αυτή έγινε καθώς θέλαμε να υπερτονίζουμε το παιχνίδι της αλλαγής ρόλων ακόμα περισσότερι και να το φέρουμε στο σήμερα που καλούμαστε να παίζουμε καθημερινά ακόμα περισσότερους ρόλους. Υποδυόμαστε λοιπόν 1) Δύο αδερφές αποτυχημένες ηθοποιούς την Σοφία και την Κλεοπάτρα, που το σύστημα τις ανάγκασε να δουλεύουν ως ταξιθέτριες σε θέατρο στο οποίο παίζονται ΟΙ ΔΟΥΛΕΣ του ΖΕΝΕ 2) τους ρόλους του έργου που παίζουν οι ταξιθέτριες όταν η Πρωταγωνίστρια λείπει καθώς ονειρεύονται ν απάρουν κάποια μέρα τη θέση της και να παίξουν στη σκηνή – Δούλες: Κλαίρη και Σολάνζ, 3) τις Δούλες Κλαίρη και Σολάνζ ενώ υποδύονται στο έργο εναλλάξ την Κυρία ώστε να έχουν την ευκαιρία η μία να βιώνει το ρόλο του Εξουσιαστή όπως έχουν ονειρευτεί να υπάρξουν αλλά και να βιώσει την υδωνή της κακοποίησης απο τους κατώτερους λόγω της ανωτερότητας της και η άλλη ως εξουσιαζόμενη να βγάζει το άχτι και των δύο πάνω στον Εξουσιαστή μέσα απο ένα παιχνίδι ρόλων, 4) Τις ηθοποιούς – Ταξιθέτριες που παίζουν μέσα στο έργο και το ρόλο της πραγματικής κυρίας που οι Δούλες θέλουν να σκοτώσουν.»
Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν οι ηρωίδες παίζουν πολλαπλούς ρόλους όπως και όλοι μας κάθε μέρα της ζωής μας και όλοι είναι πραγματικοί γιατί κρύβουν καθένας μια επέκταση του εαυτού μας και ανάλογα με το εκάστωτε κοινωνικό σύνολο ή περίσταση εμφανίζεται και ο εκάστωτε εαυτός – ρόλος. Ο πραγματικός ο οποίος ειδικά στις συγκεκριμένες ηρωίδες είναι δυσδιάκριτος ακόμα και από τις ίδιες είναι δύο φοβισμένα καταπιεσμένα παιδιά με προσδοκίες οι οποίες συντρίβονται και τις οδηγούν στο έγκλημα και την αυτοκαταστροφή.
Όταν τους δίνεται η ευκαιρία, ακόμα και φαντασιακά, αλλάζουν του ρόλους και τις ισορροπίες, έξω από τα όρια της νομιμότητας, αυτό πιστεύετε είναι ένας άμεσος κίνδυνος, σε περίπτωση αποκαθήλωσης κοινωνικών ισορροπιών που διατηρούνται ανά τους αιώνες;
«Το θέατρο βασίζεται πάνω σε παιχνίδια ρόλων, στην δυνατότητα λοιπόν να βιώσεις σε μια εικονική πραγματικότητα κάτι είτε που θα ήθελες είτε όχι και να μπεις στα παπούτσια κάποιας άλλης πραγματικότητας και πτυχής του εαυτού σου όμως πάντα (γιατί πάντα γίνεσαι αυτό που εσύ θα ήσουν ως δολοφόνος, ή βασιλιάς, ή καλός ή κακός ή δίκαιο ή άδικος μέσα από τα δικά σου βιώματα, συναισθήματα και εκφραστικά μέσα. Ο ρόλος λοιπόν του θεάτρου και της τέχνης κατ’ επέκταση είναι να προβληματίζει τον κόσμο για να αλλάξει ο ίδιος τις ισορροπίες αν χρειάζεται, οπότε θα μπορούσες να πεις πως είναι εν μέρη επαναστατικός.»
«Το αν αυτές οι αλλαγές είναι επικίνδυνες ή όχι έχει να κάνει μόνο με το κάτω απο ποιό πλάισιο γίνονται και για ποιό σκοπό. Αν γίνονται για την καλυτέρευση της κοινωνίας, για μένα όχι μόν οδεν είναι επικίνδυνες, αλλά είναι άκρως ευπρόσδεκτες!
Από μικρός ήθελα να γίνω δημοσιογράφος. Τρεις είναι οι μούσες μου, το ραδιόφωνο, το ρεπορτάζ και η συγγραφή. Ο μαγικός κόσμος της δημοσιογραφίας, που ανήκω, αποτελεί λειτούργημα και προσπαθώ να τον υπηρετώ όσο καλύτερα μπορώ.
Μιχάλης Δρούγκας
karfitsa,gr
Σχόλια